46 Yıl Rüya Gibi Geçti, Umarım Bu Rüya Bitmez!
25 yaşındaydım Akçadağ Aşağı Örükçü Köyü öğretmeniydim. 4-5 sınıfları okutuyordum. Öğrencilerimi parasız yatılı okullar sınavına hazırlıyordum. Sekiz öğrencim sınava girdi ve sekizi de kazandı. Sene sonu mesleki toplantısında başarım dile getirildi. Kaymakam takdir etti. Ama İlçe Milli Eğitim Müdürü bozuldu. Sonraki yıl 13 öğrencimi hazırladım. O yıl optik form icat oldu. Benim öğrencilerime form verilmedi. İlçeden Malatya Milli Eğitim Müdürlüğü’ne gittim. Yöneticiler form yok dediler. Bir odun at sobaya keyfine bak dediler!
Gömlekçi Ramazan ÖZBİLDİRİCİ’den 200 TL borç aldım. Ankara’ya Talim Terbiye Kurulu Ölçme Değerlendirme Şube Müdürlüğü’ne gittim. Basılamaz, yetişmez dediler. TTK koridoruna çöktüm. Ağlamaya başladım. Ne kadar ağladığımı bilmiyorum. Bir hizmetli omzuma dokundu:
– Delikanlı niye ağlıyorsun?
– Malatya’da öğretmenim öğrencilerimi sınava hazırladım, amirlerim kasıtlı olarak form vermediler. Burada da süre az yetişmez diyorlar. Öğrencilerim için ağlıyorum.
– Dert etme arkadaş, Vahap ÇEPE daire başkanı ve Malatya’lı. Gel seni O’na götüreyim.
Vahap ÇEPE önünü ilikleyerek karşıladı. Yer gösterdi. Hala ağlıyordum (Şimdi bu satırları yazarken de ağlıyorum) Beni dinledi. Telefona sarıldı. Az önce görüştüğüm büro ile konuştu. Bana döndü “2 gün Ankara’da kalacak yerin var mı? dedi. Kalırım, diye ünledim. 50 form basıldı, köyüme döndüm 13’ünü öğrencilerime doldurdum, kalanını İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü aracılığı ile ihtiyacı olan köylere ulaştırdım. Sınav sonuçları açıklandığında; öğrencilerimin yanında kod numarasından anladığıma göre yüzünü görmediğim ama getirdiğim formu doldurup sınavı kazanan köy çocukları da vardı…
